gecemin bekçisiydi gözlerin
sessiz, sakin, tenha
sokaklarımı aydınlatan
fenerin beslerdi menekşeyi
sensiz çekemezdim perdeleri
gittin, güneşe darıldı gözlerim
geçmiyor ağlama vakti
avutulmuyor yalnızlık
tükendim beklemekten
içimde bitmeyen bir yolculuk
hüzün yükleniyorum bizden giderken
saklanmak mümkün mü kendinden
eylül kovalarken renkleri
kelebekler kaçıyor şehirden
geçici olamaz sevgi
bu toprak her bahar şiir
verirken
ÇAĞLA GÖKSEL ÇAKIR
“Ekose Mutsuzluklar” adlı kitabından
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder