ARAFTA MISRA

tutmuyor ellerim karanlıkta
kelimeler yazıyor beni
kırık dökük dili
kıvranıyor arafta mısra

sabah dokundu pencereme
gülmüyor bahçe
kokmuyor çiçek
dalın ucundan düştü neşe

giyindi gözlerimi toprak
karardı mevsim
sakla fısıltımı kasımpatı
ellerimde sarardı yalnızlık
ÇAĞLA GÖKSEL ÇAKIR

“Ekose Mutsuzluklar” adlı kitabından